De Franse saxofonist Samy Thébault, geboren in Ivoorkust, zoon van Frans-Marokkanse ouders, is al vele jaren actief in de Franse jazzscene en raakt ook daarbuiten steeds bekender. Hij volgde een reguliere muziekstudie aan het conservatorium van Bordeaux en later studeerde hij af aan het prestigieuze Conservatoire National Supérieure de Musique de Paris, tussendoor behaalde hij ook een universitaire graad in de filosofie aan de Sorbonne. Zijn eerste album “Blues for Nel” verscheen in 2004, in 2010 wordt hij directeur artistique van Gaya Music, hel label waarop al zijn cd’s verschijnen. In 2015 komt “Feast of Friends” uit een hommage aan The Doors en in 2016 volgt zijn grote doorbraak met het album “Rebirth” met de beroemde trompettist Avishai Cohen dat alom werd geprezen.

Een jaar na het album “Caribbean Stories”, waarin de ritmes van Latijns Amerika de hoofdrol speelden, verschijnt “Symphonic Tales” waarin de klanken van een symfonie orkest, Indiase tabla’s en jazz met elkaar worden verweven. De combinatie jazz en klassiek is niet nieuw, John Coltrane deed het eerder met Africa Brass en Miles Davis ook samen met Gil Evans. Samy Thiébault (tenorsax), Adrien Chigot (piano), Sylvain Romano (contrabas), Philippe Soirat (drums), Mossin Kawa (tablas) en Fabien Boudot (eerste violist) musiceren hier samen met het L’Orchestre Symphonique de Bretagne onder directie van Aurélien Azan Zielinsky. Het een en ander is opgenomen in het Auditorium de l’Osbles in Rennes op 18 en 19 maart 2018.

Ik weet niet 100% zeker wat ik hiervan moet denken, als ik de minuscule lettertjes van de bezetting op het hoesje goed heb gelezen dan bestaat het symfonie orkest uit 19 violen, 4 cello’s, 3 contrabassen, 2 fluiten, 2 hobo’s, 2 klarinetten, 2 fagotten, 2 hoorns, 2 trompetten, 1 trombone, 1 tuba, 1x timbales, 1x percussieen 1 harp, totaal 43 instrumenten. Dat geeft natuurlijk een massaal geluid en daar valt het quintet van Thiébault natuurlijk volledig tegen weg. Dit soort combinaties zijn eigenlijk bij voorbaat kansloze ondernemingen, ik zag ooit een concert van Wayne Shorter met het Concertgebouw orkest volkomen de mist ingaan, zoiets heeft een kans van slagen als topmensen als Gil Evans of Gunther Schuller de regie voeren.

Ik weet niet waarom Thiébault het besluit heeft genomen om met een compleet symfonie orkest op te nemen, de keren dat hij te horen is met zijn groep en het orkest wat op de achtergrond blijft zijn zeer genietbaar, maar hij haalt bij lange niet het niveau van het topalbum “Rebirth”waarin je kon horen waarom hij vaak wordt vergeleken met zijn idool John Coltrane. Hier laat hij zich af en toe verleiden tot schmierende passages waarbij het orkest zich laat beluisteren als een bombastische begeleiding van een Hollywood film. Jammer, hopelijk weer gauw terug naar een kleinere bezetting.

Jan van Leersum.